Nieuwsbrief 1

 Marokko

Begin november 2023 vertrokken Eluna en ik naar Marokko om hulp te bieden aan de slachtoffers van de aardbeving die twee maanden eerder had plaats gevonden. We hadden ons aangesloten bij HAF, de High Atlas Foundation. Zij boden praktische hulp in het getroffen gebied en wij zouden daarbij kunnen helpen.
We verbleven in Marrakesh en de eerste dagen moesten we erg wennen aan de chaos en het lawaai van die stad: het bizar drukke verkeer, de hitte en de uitlaatdampen/smog in de straten: verschrikkelijk! Maar alles went :)
Het praktische werk wat wij deden, eerst met Haf en later als onafhankelijke vrijwilligers, bestond uit boodschappen doen in de supermarkt en daarmee voedselpakketten samenstellen. Die bestonden uit meel, olie, rijst, linzen, bonen, suiker, thee, pasta, zeep en dergelijke. Dit brachten we naar dorpen en deelden het daar uit, in overleg met en pas na goedkeuring van een soort burgemeester. Hij wist waar de armoede het grootst was.
Sommige dorpen lagen ver in de bergen, op 4 uur rijden afstand van Marrakesh en zij hadden nog geen enkele hulp ontvangen! De aanblik van de ingestorte huizen was heftig. Net als de mensen die ons regelmatig met de tranen in de ogen hun kapotte kamers toonden en de tenten waar iedereen nu in leefde; zowel oude mensen als baby’s en hele families. Op dergelijke momenten wisten we weer precies waarom we hiernaartoe waren gegaan en waren we blij dat we zoveel pakketten hadden kunnen kopen, met behulp van donaties.

Het werk hier was fundamenteel anders dan al het vluchtelingenwerk wat we tot nu toe deden. Dat had een aantal oorzaken:
* Mensen leven nog op hun eigen vertrouwde grondgebied. Ze hebben niet hoeven vluchten en de hechte gemeenschappen waarin zij leven zijn nog intact. Geen ontworteling dus en nog steeds zorg voor elkaar.
* Er is geen oorlog en geen gemeenschappelijke vijand. Mensen hadden wel flink de schrik van de aardbeving. In de nacht werden ze overvallen, hun muren scheurden, plafonds kwamen naar beneden; er was zeker leed maar geen diep trauma. In de dorpen waar wij waren was niemand omgekomen, maar er waren wel mensen gewond geraakt.
* Deze mensen hebben een diep geloof en vertrouwen in Allah; alles gebeurt met een reden en eigenlijk is alles een zegen.

Dit maakte dat de ontmoetingen met deze mensen bijzonder intens en vreugdevol waren. We werden met open armen ontvangen. Zowel vanwege de pakketten die we brachten als ook vanwege het feit dat twee blonde Nederlandse vrouwen helemaal naar hun toe waren gekomen ter ondersteuning.
Daarbij is de aard van het volk buitengewoon hartelijk en gastvrij. Het weinige wat ze hebben delen ze graag. Eluna kreeg zelfs een keer een levende kip aangeboden als dank. Later hoorde we dat dat bijna het grootste geschenk is wat je krijgen kan. Gelukkig aanvaardden ze onze vriendelijke doch besliste weigering :).
Maar we dronken dus vaak thee met de mensen en bijna overal werd ons eten aangeboden. Het was voor hun een eer als je hun huis/tent bezocht en voor ons een unieke kans om hun manier van wonen en leven te leren kennen.

Ik heb ook enorm genoten van hoe deze mensen eruit zagen: dikwijls diep doorgroefde donkere gezichten, met sprankelende ogen waar de spirit vanaf spatte; bont geklede vrouwen en hun ongelooflijke kracht; hun vriendelijkheid naar kinderen en dieren en hun goedlachsheid!
De Arabische taal is onnavolgbaar, niet te begrijpen maar de taal van het hart is universeel en met handen en voeten erbij konden we elkaar begrijpen.

De aardbeving heeft veel huizen onbewoonbaar gemaakt. De muren zijn instabiel en instortingsgevaar is aanwezig. Veel mensen leven nu in tenten die zijn uitgedeeld door hulporganisaties. Ze maken er het beste van maar het waren dikwijls schrijnende taferelen. De wederopbouw wil de regering zelf gaan doen wat waarschijnlijk betekent dat mensen nog maanden, misschien wel jaren in een tent moeten leven. Ze mogen niet zelf hun huis opknappen en tot mijn verbazing gehoorzaamt iedereen aan dit verbod van de koning. Met de winter in aantocht staat echter vele mensen een barre tijd te wachten!

Voor sommige gemeenschappen is de aardbeving een zegen geweest. Gebieden waar armoede heerst kregen nu aandacht, hulp en voedsel; iets wat ze anders nooit gekregen hadden.
Een wonderlijk verschijnsel wat gepaard is gegaan met de aardbeving is dat er meer waterbronnen zijn ontstaan. Er is meer water voor handen waardoor mensen niet met grote tonnen diep de vallei in hoeven om water te halen. Ook dat wordt als een zegen ervaren.

Terugkijkend zijn we enorm voldaan en dankbaar dat we dit werk hebben mogen doen. Veel mensen hebben ons gesponsord en zodoende mee betaald aan 194 voedselpakketten (dit betekende o.a. ruim 1100 kilo meel!). Behalve dat we daardoor meer konden uitdelen is de ervaring van gezamenlijkheid en verbondenheid geweldig!
Er zijn alweer voorzichtige plannen om terug te gaan in het voorjaar…..Inshallah!