We krijgen regelmatig de vraag hoe we bepalen wie we wel helpen en wie niet. Er zijn zoveel mensen en er is zoveel nood.
We kunnen niet iedereen helpen. Helaas. Maar we kennen veel nieuwkomers en zijn regelmatig met hen samen. Via hen leren we ook weer anderen kennen. Zo vertelde onze vriendin uit Zimbabwe dat haar vriendin uit Soedan uit de asielprocedure was ‘gevallen’ en nu met haar twee jonge kinderen onder een brug moest slapen! Je hoort wel eens dergelijke verhalen maar wanneer je zo iemand ontmoet en leert kennen, dringt de onmenselijkheid van het systeem in alle verschrikking door. Gelukkig hebben we iets voor hen kunnen betekenen.
Onze acties komen altijd voort uit persoonlijk contact. Sommige mensen lopen zomaar je hart binnen, dan is het heel duidelijk. Maar ons gevoel is altijd leidend in onze keuzes. We houden onze oren en ogen goed open in contacten en springen in waar wij denken dat het nodig of gewenst is.